Nakarat

İyice salaklamaya başladım artık. Neredeyse hiçbişeyden beklentim yok. Öylesine yaşıyorum. Üzülmüyorum da sevinmiyorum da. Zaten uzun bir süredir hissetmiyodum ama artık bu hissetmeyişe de isyan etmiyorum. Yine bu da bitsin bişeyler yapıcaz modunda yaşıyorum. Ama bişeyler bitince bitmesi gereken başka şeyler buluyorum kendime. Son günlerde daha da yabanıllaştım bir de. Konuşamıyorum kimseyle adam gibi. Düşüncelerimi ifade etmekte çok zorlanıyorum. Zaten düşüncelerimin çoğu da sönük, yılgın, belirsiz düşünceler.Kendimi aralıksız tekrarlanan bir nakarattan oluşan bir şarkı gibi hissediyorum. İğrenç ya da çekilmez değilim. Boş, hissiz, ama sonuna kadar dinlenen bir şarkı gibiyim. Uyumak çok iyi geliyor ama. Uyanıkken de zaten sanki hayatta kalış zamanımı doldurmaya çalışıyormuş gibiyim. Uyuduğumda en azından daha hızlı geçiyor zaman.

gitme

gitme.gitmeni istemiyorum.gitmen gerek biliyorum.benim de gitmem gerek.ama gidemem ben.sen de gitme.belki gitsen daha mutlu olacaksın.hatta büyük ihtimalle daha mutlu olacaksın.ama bencilim ben.gitmeni istemiyorum.burada kalmanı istiyorum

Katı zamanda süzülmek..

Her şey her zamanki yerindeydi. Aslında bir zamanlar şimdiki yerlerinde değillerdi ama şimdiki zaman her zaman olalı çok zaman geçmişti. Zaman yavaşlamıştı. Zaman somutlaşmıştı, katılaşmıştı. Katı olmayan tek şey bendim. Ben ve benim izdüşümüm katı değildi. Akmayan, tıkanmış bir akıntıda süzülüyordum. Rengim solmuştu. Renkleri hissedemiyordum. Zaman katıydı, her şey katıydı ve her şeyin bir rengi vardı. Ama ben onların ne katılığını hissedebiliyordum, ne de renklerini görebiliyordum. Sadece zamanın katılığını farkedebiliyordum. Katı ve yorucuydu zaman. Her dakika yaşayamadan yaşlanıyordum. Yaşlanmak kötü bişey değildir. Ama yavaş yavaş ve hissederek yaşlanmak çok büyük bir ızdırap. Yorulmuştum. Gözlerim kapanmak istiyordu ama o kadar yorulmuştum ki uyuyamıyordum bile. Bir yere tutunmam gerekiyordu. Bir yere tutunmalıydım ve her şey etrafımdan akıp gitmeliydi. Yeniden yaşama amacım olmalıydı.