Katı zamanda süzülmek..

Her şey her zamanki yerindeydi. Aslında bir zamanlar şimdiki yerlerinde değillerdi ama şimdiki zaman her zaman olalı çok zaman geçmişti. Zaman yavaşlamıştı. Zaman somutlaşmıştı, katılaşmıştı. Katı olmayan tek şey bendim. Ben ve benim izdüşümüm katı değildi. Akmayan, tıkanmış bir akıntıda süzülüyordum. Rengim solmuştu. Renkleri hissedemiyordum. Zaman katıydı, her şey katıydı ve her şeyin bir rengi vardı. Ama ben onların ne katılığını hissedebiliyordum, ne de renklerini görebiliyordum. Sadece zamanın katılığını farkedebiliyordum. Katı ve yorucuydu zaman. Her dakika yaşayamadan yaşlanıyordum. Yaşlanmak kötü bişey değildir. Ama yavaş yavaş ve hissederek yaşlanmak çok büyük bir ızdırap. Yorulmuştum. Gözlerim kapanmak istiyordu ama o kadar yorulmuştum ki uyuyamıyordum bile. Bir yere tutunmam gerekiyordu. Bir yere tutunmalıydım ve her şey etrafımdan akıp gitmeliydi. Yeniden yaşama amacım olmalıydı.